I čin:
Katarina (Nataša Pavlović) na početku sanja (ne postoji izlizanija postavka historijskih priča) svoje krunisanje, Turčina sa kosom sabljom i Smrt (Mensud Vatić) koja ju uzima. Nakon te uvodne scene, kulise se mijenjaju i radnja prelazi u prezent.
Ide svadba sa Stjepanom Tomašem (Hariz Šabanović) i dernek poslije njega sa baletanima i balerinama obučenim u srednjovjekovne nošnje. Pojavljuje se i kraljev sin Stjepan Tomašević (Mihail Matescu), koji će kasnije dobiti veću ulogu. Pojavljuju se nakratko i Turci koji prijete sa sabljama, brkovima i onim širokim gaćama.
Nakon derneka i svadbe, pojavljuje se Smrt (bijelo lice, crno - crvena odora) i sa svojih par azraila odnosi Stjepana u svoj svijet. To mi se jako dojmilo, postavka je bila odlična, muzika je (o njoj se može svašta reći) napokon napravila atmosferu i čin odlaska Stjepana me je prvi put pecnuo u cijeloj predstavi.
Nakon toga, njegov sin Tomašević prihvaća svoju maćehu za ženu, ona njega za muža i, koliko sam uspio shvatiti, tu su oni sretni. Inače emocije iz libreta su mi tu prvi put zasmetale. Očekivao sam žalost, jezu, strah od budućnosti, ali mali od kralja i maćeha su bili pravo sretni.
II čin:
Dolaze Turci, mašući sabljama, brkovima i širokim gaćama. Mora se razumjeti da su se katolička Evropa i Bosna bojale Turaka, nisu praštali, klalli su sve koji ne plaćaju danak i odnosili tuđu djecu u Stambol. Novi kralj maćehu šalje u inostranstvo (tipična reakcija bosanskog plemstva kad zagusti). Tamo se zaređuje, na sceni se pojavljuje križ i uzima katoličku vjeru. Dolazi Mehmed Fatih (Boris Vidaković - po mom utisku najbolji član baletne skupine), bori se sa Stjepanom i pobjeđuje ga. U sablasnom završetku te bitke Turci odnose dvoje Katarinine djece sa scene kao trofeje pobjede.
Na kraju baleta, pojavljuje se opet Smrt koja dolazi po Katarinu i odnosi je na isti način kao Azru iz "Doma za vješanje".
Sve u svemu radnja je zanimljiva. Zabrinjavaju malo asinkronizirani pokreti balerina kod slavlja, ali cjelokupni dojam baleta popravljaju Nataša i Boris.
Gojerov libreto više - manje. A Đelo Jusić je posebna priča.
MIDI zvuk se može progutati - nema se para za dobar orkestar. Ali odabir nekih motiva me je ostavio bez teksta. Ustvari ostavio me je sa gorkim tekstom. Kada se Katarina sprema na bježaniju iz Bosne, ide reggae motiv. Aj braćo mila, pa nije srednjovjekovna Bosna bila dom Bob Marleya.
Lagani muzički pop motivi karakteristični za izraz Eltona Johna ne bi se trebali nalaziti na romantičnim mjestima trljanja posinka i maćehe. To samo po sebi izgleda perverzno, a kad se dodaju lagane i romantične melodije onda izgleda i perverzno i degutantno.
Odabir srednjovjekovne muzike na modusima za plesove je najmanje zlo. Ipak ne znamo šta bismo stavili tu, pa je slika i prilika tih scena najrealnija koja se može uraditi.
Autorova percepcija muzičkog života stare Bosne je inače osakaćena općim nepoznavanjem tog perioda. Ali to neznanje ne možemo nodomještati ritmovima Jamajke i klavirskim šemama sa pop pjesama.
 |
| Smrt - kraj baleta. (foto: www.bhteatar.ba) |
Nema komentara:
Objavi komentar